lieve lezers,

Toen ik de website aan het bijwerken was, kwam ik een uitleg over het metaal thema weer tegen. Het is zo passend voor deze tijd dat ik hem hier weer deel:
" In het najaar gaat de aandacht naar metaal. Metaal is de aandacht voor de mentaliteit waarmee je yoga en anderen dingen in het leven doet. Het is een tijd van evaluatie. Kijken naar de patronen die je tot dan toe op gebouwd hebt in je leven en wat je daarvan mee wilt nemen naar het volgende jaar.  Daarnaast ook vooral hetgene wat je wil loslaten en achterlaten. Sommige dingen, patronen en zelfs relaties verwateren op een gegeven moment en varen uit je leven om weer ruimte te creeeren voor nieuwe activiteiten, ervaringen en contacten. Zo blijven we steeds groeien.
Dit proces kan echter ook verdriet met zich meebrengen en vraagt ook tijd te nemen voor een moment van nostalgie en rouwen. Herrinneringen een mooie plek te geven in je leven, daar dankbaar de goede lessen uit trekken en het verleden dan ook te laten voor wat het is.
Juist door te leren van je ervaringen, kun je zien wat je anders wilt doen. Het is een tijd van onderscheidingsvermogen, focus, verantwoordelijkheid nemen en keuzes maken."

Nu hoop ik dat we met z'n allen inderdaad leren van deze periode.
En dat we stoppen met rijke mensen beslissingen te laten maken voor rijke en arme mensen.
Stoppen met beknibbelen op goede zorg en andere reguliere instellingen, zoals het onderwijs.
Het kan niet meer zijn dat je kind prive in een klas van 6 zit met alle aandacht en rust en dat als je minder geld hebt je kind met 30 kinderen in een lokaaltje zich nog moet kunnen concentreren of steeds naar huis gestuurd worden om van werkende papa of mama nog les te krijgen.
Of dat je in een privekliniek alles aan je lichaam gedaan krijgt wat je maar wilt. Terwijl in de reguliere zorg nu mensen met spoed al maanden wachten op een hartoperatie.
Het kan niet zo zijn dat een handjevol mensen tot in je woonkamer kan bepalen met hoeveel mensen je omgaat en hoe je elkaar wel en niet mag begroeten. Of wat je wel of niet in je lichaam moet spuiten.

In het metaal thema is het heel goed om zelfdiscipline te leren en je ook te kunnen begrenzen. Dat geeft vaak meer focus en betere resultaten en een scherpe geest.

Teveel metaal zoals we nu zien brengt een tunnelvisie, brengt discriminatie. Verharding en overdreven controlezucht met zich mee.

Om dit weer te laten smelten hebben we vuur nodig. De warmte van een kaarsje, een stoof of openhaard verwarmd de ruimte weer. En in jezelf smelt de harde ratio ook bij het openen van je hart en het ondernemen van dingen vanuit passie en creativiteit.
Laat het licht bij je binnenstromen en behoud alleen hetgeen wat je mee wil nemen uit deze tijd en laat wegsmelten alle overdreven serieusheid over zaken die zo uitvergroot zijn dat ze in geen mogelijkheid in verhouding staan tot de rest van wat we meemaken in het leven. Breng die balans weer terug.

Veel licht en liefde gewenst!

Adem in adem uit. Wat een vreemde tijd om verwarring te mogen ervaren. Wat zijn sommigen zeker over hun vertrouwen in overheden en instellingen. Helaas word er zo gelogen en onderdrukt, dit is al door wetenschappers en medici onderbouwt en onderzocht en klaar in het licht gezegd. Zelfs dan zijn er nog velen die liever in de comfortabele 4 bij 4 ruimte willen blijven met strakke regels .

Politici hebben een nieuw verdienmodel gevonden.
Maar veel geld kan een obsessie worden. Kan mensen ziek en apathisch maken. Dat  het geld hen bezit ipv andersom.

Angst voor verandering, voor authoriteiten voor de dood kan ons in een freeze toestand brengen. Met het gevoel geen macht te hebben om dingen te veranderen.

Het is de vraag of je ooit je macht buiten jezelf zou moeten geven. Je eigen authoriteit los te laten.Waarom zou je iemand anders laten bepalen wat er met je lichaam gebeurd, hoe je je kleed en uitdrukt en met wie je contact maakt en hoe je dat doet. Wie je uit mag nodigen in je eigen huis.

Authoriteiten waren bedoeld als goede vaders die randvoorwaarden voor hun kinderen maken, waarin zij zo goed mogelijk kunnen ontwikkelen. Nu en vaker in de geschiedenis is de afstand groot en de empathie tussen regeerders en het volk ver te zoeken. Regeerders vergeten hoe het is om met hun handen te werken, te leven in de buitenlucht om moeite te doen voor iets. Wat dan overblijft is de ziektekant van ego. Een begeren naar meer machtsvertoon, meer geld, meer extremen kicks om nog te voelen en het haantjesgevecht met mede ego's aan te kunnen gaan.

Nu zijn miljardairs nog rijker geworden, terwijl anderen failliet gaan, stressen om tijd te verdelen tussen thuiswerken, thuis met de kinderen en het huishouden en sociale leven in leven te houden. Sommigen gaan hier aan onderdoor en zoeken hun vlucht in de dood.

Dus wanneer we zien dat de monden van mensen gesnoerd worden, er censuur word uitgevoerd, er chaos word gecreëerd in onze basisstabiliteit en er angst word gezaaid met beelden over dood gaan door een ziekte die slechts enkelen onder de 70 dodelijk raakt en voor hen boven de 70 vaak iets is dat bovenop andere ziektes komt.

Zouden we ons kunnen afvragen waarom is dit nog de moeite waard om op te vertrouwen? Is dit de moeite waard om aan mee te doen? Het is net als te kijken hoe een pester in een klas steeds een paar kinderen probeert te onderdrukken om zo zichzelf sterker te voelen.
Maar ik houd niet van pestgedrag. En ik vind het geen goede randvoorwaarden om kinderen in op te groeien. Kinderen horen zich te kunnen uiten en via expressie zichzelf te leren kennen. Niet leren om dat 'volwassen zijn' is je niet meer open uiten via mondkapjes waar mensen gewend aan zijn geraakt, iets dat ooit onterecht werd verplicht om daarmee ' je gezondheid' te beschermen, ook al werkt t niet. Het is niet meer dan een vorm van onderdrukking. En het is vooral het gedrag van jezelf waar je naar zou moeten kijken als je zo een kapje draagt. Niet of het je uit maakt of niet om het te dragen, maar waarom je iets doet dat je gezondheid schaad, door iemand verteld die zelf zegt dat het geen nut heeft. Het is niet alsof je dat niet weet. Veel mensen doen het uit angst of een naïef geloven/hopen dat het toch iets zou doen. Hopen controle te kunnen uitoefenen op een ziekte die via media is opgeblazen alsof je er morgen aan dood zou gaan.

Wanneer we bereid zijn alles te doen wat authoriteiten buiten ons zeggen, wat niet onderbouwt en ondersteunend is, maar onderdrukkend en uit op winstbejag. Dan zul je een marionet worden dat bespeelt word door de handen van een pester.

Wanneer je je eigen waarheden op zoekt. Leert te luisteren naar je hart en te handelen naar je innerlijke authoriteit, dan is dat ook wat je leert aan je kinderen en de volgende generatie. We hebben een aarde die onze steun en zorg hard nodig heeft. We kunnen niet onze gelden gebruiken om arrogant haantjesgedrag te blijven betalen. We kunnen onze krachten beter gebruiken dan in angsten te vrezen. Zoals door liefdevol met elkaar om te gaan, door liefdevol ons voedsel te verbouwen en met de dieren om te gaan. Om liefdevol met het water op onze aarde om te gaan. We hebben nog zoveel mooie ontwikkelingen te maken. Waarom verdienen deze absurde mensen die bedenken funderingen te laten schudden onze aandacht? Het is tijd om hen uit hun macht te plaatsen en mensen met wat meer moraal besef en empathie keuzes op landniveau te laten maken, die wel goede voorwaarden voor ontwikkeling en ondersteuning van het volk kunnen maken. Alswel actiever per stad of dorp lokaal werkende eco systemen op te zetten.

Spiritueel kun je zoveeeeeeel leren van deze tijd over je eigen schaduwkanten en patronen. Alswel over de effecten wanneer je angstige beslissingen neemt of juist in je kracht gaat staan.

Ik wens iedereen veel licht en kracht toe.

Lieve lezers,
In dit stuk ga ik het hebben over omgaan met ziekte. We leven nu in de herfst, volgens de chinezen elementenleer de tijd van het element metaal. Leven we dit, en volgend, jaar ook nog eens in een metaaljaar. Het metaal element gaat over beperken, los laten. Precies wat we nu allemaal op ons bordje krijgen beperkingen in gezondheid, via regelgeving, wellicht daardoor via werkeloosheid en geld.

Tegelijkertijd is dit ook een tijd van evaluatie en van daaruit leiderschap. Oude gedragingen die destructief waren los te laten en je grenzen te kunnen uiten. Een tijd van communicatie en bewust te worden van je vriendschappen en de toekomst voor je kinderen.

De herfst is altijd al een periode geweest waarbij allerlei ziektes de kop op steken. En nu is er een onbekend monster bijgekomen, die voor opschudding zorgt, net als toen aids en kanker voor het eerst werden ontdekt. Je hoeft niet empathisch te zijn om te zien dat veel mensen hier bangig van worden. Met name instanties willen het niet op hun geweten/imago hebben dat er bij hun een coronageval zou zijn ontdekt. En willen regels horen van de regering van wat ze moeten doen, zodat mocht het toch gebeuren, ze naar de regering kunnen wijzen. De regering wil dit ook niet op zn geweten hebben en stelt daardoor overdreven maatregels op om maar een soort van muurtjes te bouwen waarachter we ons kunnen verschuilen voor als het monster nadert.

Ik ben niet geinteresseert in monsters, nog in muurtjes, noch in imago's van autoriteiten of bedrijven. Wat mij boeit zijn gezonde effecten. Dat begint met constructief met elkaar praten.

Als eerste stel ik voor dat we accepteren dat we te maken hebben met een virus dat hardnekkig is en waar niet iedereen tegen bestand is.

Nu kunnen we ons als weke slakken in beschermende astronauten pakken hijsen en hopen zo de dans te ontspringen. Mij lijkt dat niet echt een bevordering van het leven, dus moeten we onszelf gewoon sterker maken. En dat doe je niet door in je eigen gezicht te hoesten via mondkapjes of door al je goede bacteriën van je handen af te desinfecteren, zodat je immuunsysteem verminderd. Je doet dat ook niet door iedereen met cijfers van ziekte en dood de stress in te jagen.
Hoe wel? Dat weet denk ik bijna iedereen wel.
Zorg voor voldoende buiten zijn, geventileerde huizen (dagelijks 20 min het raam open) vers groente/fruit eten, eventueel wat vitamine c of spirulina bij nemen. Voldoende drinken, zodat afvalstoffen afgevoerd kunnen worden. Lachen en fysiek contact maken met mensen waar je om geeft ( zorgt voor heel veel goede hormoontjes). Matige beweging, zwemmen, wandelen, yoga, fietsen. ( zorgt ook voor fijne hormoontjes)

Je snapt denk ik waar ik heen wil. Laten we niet afwachten op de volgende paniekmaatregel, die soms zelfs onze gezondheid verslechterd. Laten we onze eigen gezondheid eens onder de loep nemen en kijken waar er winst te halen valt. Door ongezonde gewoontes los te laten en zelf ons immuunsyssteem te versterken! Neem leiderschap over je eigen levensstijl en wees een voorbeeld voor je kinderen. Hoe wil jij volwassenheid voor hen voorleven.
Hopelijk niet door als een kip zonder kop je bangheden te laten leiden voor monsters die je toch niet kunt omzeilen en meestal wel overleeft.

Ik wens iedereen voldoende innerlijke stabiliteit toe om met veranderingen van buitenaf om te gaan en dat je maar via je keuzes meer innerlijke kracht mag ontdekken. Een constructieve eerste stap is te vertrouwen op je eigen kracht.

Het is voor mij heel boeiend om nu in deze tijd met het aarde element te werken in mn yogalessen, dat gaat over vertrouwen.

In de afgelopen dagen krijg ik van vreemden en kennissen verhalen over hun angst voor de wereld te horen. Het tegenovergestelde van vertrouwen. Misschien is het duidelijk geworden tijdens de maatregelen aangaande het coronavirus hoe we ons graag vast houden aan onze veiligheid en gezondheid. Bedreiging daarvan zet ons gemakkelijk in de survivor modus. En de overlevingsmodus komt dan ook sneller omhoog bij anderen agressiviteitsvormen waar de kranten mee bol staan. Een opa vertelde me geen wandeling in het bos meer te durven doen met z'n kleinkind. Omdat je maar nooit weet... stel je voor dat....
Ja, je weet het nooit en we kunnen ons van alles voorstellen.

En er word soms naar mij gekeken alsof ik als yogi de beschermende hand kan bieden. Alsof ik ervoor kan zorgen dat mensen niet ziek worden of mensen bescherming kan bieden. Helaas zo werkt het leven niet. Dat kan ik allemaal niet garanderen, ook al zou ik de yogazaal tot een klinische ziekenhuisruimte om toveren, dan nog kan ik daar niets in garanderen. Risico's zullen in alle tijden bestaan.

En om eerlijk te zijn, vind ik dat ook niet zo interessant. Veel interessanter vind ik hoe je de uitdagingen (en de vieringen) in deze tijd tegemoet gaat. Hoe ga je om met verbondenheid en eenzaamheid. Nabijheid en afstandelijkheid. Met ziekte en gezondheid.  Met autoriteit en authenticiteit. Met angst en genieten.

Hoe meer mensen ik spreek, hoe meer diverse antwoorden ik hier op hoor. Er zijn echter maar weinig mensen die in deze tijd niet getriggerd worden. Het punt met die triggers is, is dat hoe meer je ervan wegrent, hoe meer ze je leven inkomen. Tot je er wat mee doet. Je kun je in deze tijd dus afvragen of je je wilt laat leiden door je triggers of dat je je triggers recht in de ogen kijkt en ze omarmt en accepteert en er van leert. Kunnen we daar open naar kijken? Of het nu op persoonlijk niveau, relatie niveau of breder op werk/ politiek gebied is. Welke bommen gaan er bij je af? Welke weerstanden? emoties? komen naar boven?
En mogen die er zijn? kunnen we angsten, agressie, verdriet, zorgen, onzekerheid en nerveusheid in ons zien en accepteren? Onze schaduwkanten...

We kunnen leren wat menselijkheid is. Ervaren hoe verschillend we zijn en we waarde aan verschillende dingen hechten. Waar we zekerheid en veiligheid door ervaren. Wat ons vertrouwen geeft. En respect te hebben voor de verschillende belevingen daarvan.

Op deze manier kan elke externe uitdaging een innerlijk verrijking worden voor je als persoon, als gezin, als familie, als stad, als land, als wereld.

Deze blog gebruik ik om mijn verbazing te delen over hoe we nu met elkaar omgaan in deze coronatijd.
Waar ik in het begin gecharmeerd was van de tollerantie en gemoedelijkheid waarmee iedereen zijn beste beentje voorzet om deze tijd voor de zwakkeren onder ons zo veilig mogelijk te houden, zie ik hoe dat nu tegen ons keert en we omkeren naar een angstvallige smetvreescultuur, die stroef loopt aan alle kanten.

Met geen goed fatsoen kan ik aan mn kinderen verkopen dat we elkaar in deze maatschappij niet aanraken en onszelf muilkorven als we met de trein willen. Dat we het normaal vinden om angstvallig elkaar uit de buurt gaan, zodra er een snottebel aan iemands neus hangt. Wat na een regenbui bij half Nederland het geval is en dit de helft van het jaar voorkomt.  Sterker nog dat mijn ene kind zich niet in op school mag laten zien, als bij het andere kind er een snottebel aan de neus hangt.

Van wat ooit misschien goed bedoelde afscherming was van de zwakkeren of bescherming van de economie zijn we vervallen in een angstvallige maatschappij van goed afgerichte pavlofhondjes en een smetvreesregering die ons met bestraffende boetes africht.
De middelen die ingezet worden richten meer schade aan dan het doel.  Bedrijven lopen in de schulden of gaan failliet, omdat mensen thuis worden gehouden en ze aan heel beperkende regels worden gehouden. Mensen worden ontslagen. De overheid wil compenseren, maar van welk geld? Als de handel word beperkt en vertraagd en de vraag toeneemt.

Mensen leven vanuit stresssituaties. De druk op gezinnen neemt toe. Ouders moeten van alle markten thuis zijn: thuis werken, thuis lesgeven, het enigzins leefbaar houden. Het vinden van tijd voor jezelf kan dan een opgave zijn. Terwijl aan de andere kant zieken en ouderen gemeden (soms willen) worden. Wat weer leid tot eenzaamheid. De stress die het dan brengt om een kleinkind te zien die een keer niest. Er ontstaat een paranoia dat iedereen besmet kan zijn en de oorzaak kan zijn voor je dood. En voor de ouderen die denken en dan toch een natuurlijke dood sterven is dat eentje in eenzaamheid en angst. Bij begrafenissen word er niet meer getroost met een knuffel. En weinigen mogen erbij zijn. Willen we zo ons leven eindigen? Willen we zo een regelmaatschappij vol boetes op fysiek contact en gezamenlijkheid aan onze kinderen meegeven?

Hoelang willen we ons nog de mond laten snoeren met mondkapjes nu in de trein, later in alle openbare gelegenheden.....? Voor mij is dat een symbool voor mensen monddood te willen maken. En ik vind het griezelig dat wijzelf degenen zijn die onze monden afdekken. De burger die niet mag spreken, niet mag aanraken, gedistantieerd van de medeburger, geen groepen. Klinkt voor mij als een slaafse maatschappij die gemakkelijk te programmeren is. Helemaal als we toegeven aan die angsten. De angst voor contact, voor ziekte en voor de dood.

Misschien moeten we ook maar met het hele land ons dieet veranderen zodat we de sterfte van hartfalen of kankersoorten kunnen terugdringen. longkanker zijn 10.360 doden per jaar en bij hartfalen zijn het er 7476 per jaar.

Ik wil niks afdoen aan de tragische gemissen die ontstaan als iemand overlijd aan corona. Het is alleen wel vanaf een afstand gekeken vooral de groep ouderen die overlijd die vaak al het een en ander onder de leden hebben. En dan is corona de druppel die de emmer doet overlopen.
Maar mijn vraag is moet een hele maatschappij dan op z'n kop, terwijl deze ouderen mensen cru gezegd, toch aan het einde van hun leven zijn.  Uiteindelijk moeten we allemaal ergens aan sterven.
Of kunnen we een meer stressvrije maatschappij ontwikkelen, waarbij ouderen en zieken zichzelf kunnen beschermen met mondkapjes en drukke plaatsen kunnen vermijden i.p.v. dat alle anderen dit ook moeten doen en het hele systeem traag en stroef verloopt met allerlei psychische gezondheidsklachten en stress als gevolg. Een plek waar mensen zich verantwoordelijk gedragen, maar wel persoonlijke bewegingsruimte hebben. Een plek waar je wel plezier kunt maken, lachen en dansen naar hartelust en je kunt terugtrekken zonder problemen als je je niet zo fit voelt. Dus niet meer het druk druk druk van vroeger, maar ook niet het steriele afstandelijke van nu. Een mooie middenweg daar tussenin.

Voor mij lopen nu regels en de tijdsduur ervan buiten de proportie van het probleem. Ook geeft het een schijncontrole, want we worden toch wel op een gegeven moment ziek. Daar kunnen kapjes of afstand ons niet tegen behoeden. Maar als we zo langere tijd doorgaan leren we onze baby's en onze pubers wel hele rare vormen van verbinden met de medemens aan. Laten we onze ouderen wel op een hele eenzame manier de dood ingaan. En dat is iets waar ik vind dat we meer belang mogen hechten aan mensenlijkheid en minder aandacht aan ziekten.

Uiteindelijk is het niet de lengte van je leven die waardevol is, maar de kwaliteit waarmee je je leven geleefd hebt.

Zoals ik in mn vorige blog al benoemde is november een maand waarin veel factoren samen komen om je ruimte te geven om bij je emoties stil te staan.
Dat ga ik nu ook doen in dit blog.

Wat mij opvalt is dat vele mensen, inclusief mezelf, in meer of mindere mate angst hebben voor hun eigen emoties. Van jongs af aan krijgen we berichten mee vanuit onze omgeving om vooral niet te huilen, niet boos te worden, maar vooral 'normaal' te doen.
Waarom krijgen we die boodschappen en waarom geven we die onbewust door? Emoties kunnen ontwrichtend zijn. Zetten situaties in beweging. Ze stromen en als ze eenmaal vaart maken zijn ze ook niet meer te stoppen.

Hoewel verandering onvermijdelijk is, zijn we toch gehecht aan onze stabiliteit en routines. Als er op een feestje iemand met een goede vibe de hele dansvloer in beweging zet is dat vaak prachtig. Maar juist die andere emoties, zoals een kind dat luid huilend op de vloer gaat liggen in de supermarkt, omdat het geen koekjes in de winkelmand van mama mag doen. Die emoties vinden we vaak moeilijk te hanteren.

Het resultaat is een maatschappij vol maskers. De mooie, leuke, enthousiaste facebook verhalen, maar wat gebeurd er met die andere kant? De niet geuite, niet gesproken, niet ervaarde woede, verdriet en angsten die in de onderbuik onder een strak aangetrokken riem worden vastgehouden?

In meditatie gaan we met acceptatie om met dat wat we tegenkomen. We doorleven het, houden niets achter. Waardoor je je hele wezen kunt omarmen en niet alleen het sociaal geaccepteerde deel ervan.

Aan de andere kant zou het ook mooi zijn als we als maatschappij, als gezin of werkomgeving wat meer tolerantie en acceptatie op zouden  kunnen brengen voor dat kind dat geen zin heeft om naar school te gaan. Voor de gestresste leraar, de baaldag van de kassamedewerker of het gevloek van een monteur waarbij het werk even niet meezit.

Want zeg nu eerlijk, kennen we die gevoelens niet allemaal?

En hoeveel ruimer zul je je in je vel voelen op het moment dat jij je dag niet hebt en de ander jou de ruimte geeft om eens een baaldag te kunnen hebben.

We leven alweer in november. Tijd van de herfst. Maand van het sterrenbeeld schorpioen. Volgens de Chinezen tijd van het element metaal. De schorpioenenmaand zou een tijd zijn om eens wat dieper in je eigen psyche te kijken en je werkelijke passies te ontdekken. Het metaalthema van de Chinezen kan daar mooi mee verbonden worden. Ook hier valt alles af wat niet tot de essentie behoort. Zoals de blaadjes van de bomen vallen en de levensenergieen weer terug naar de stam en de wortels trekken. Zich klaarmakend voor de winter.

Passie zou je kunnen onder verdelen in verlangen en vreugde. In de chackraleer van de yogi's vind je dit verlangen in je 2e chackra (je onderbuik) en de vreugde in je 4e chackra (je hart). Dit kun je hebben voor je werk, hobby's of bijvoorbeeld relaties.

Het loslaten van wat niet meer bij je past is een 5e chackra (je keel) aangelegenheid. De emotie vedriet hoort hier bij. En de herfst kan dan ook een nostalgisch en soms wat melancholisch karakter hebben.  Waarbij het niet altijd even makkelijk is om je eigen waarheid ook daadwerkelijk te uiten, waar het keelchackra wel voor staat.

Deze blog gebruik ik nu om stil te staan bij hoe mooi de natuur in elkaar steekt. Hoe ieder seizoen zijn eigen karakter heeft en zo z'n invloed uitoefent op alle lichamen van de mens( fysiek, emotioneel, mentaal, spiritueel).
Soms wordt er zo over hogere en lagere chackra's gesproken, alsof het een beter zou zijn dan het ander.

Ik zie het meer zo dat ieder getij zijn eigen thema's naar voren brengt en kansen geeft om je dan in die energien te ontwikkelen. Voor alles is er zijn tijd en ruimte.

Misschien heb je ook dingen of gewoonten die je los wilt laten, dan is dat in de herfst een mooie periode om te doen en om te zien dat datgene wat je loslaat transformeert in iets anders in je leven wat past bij de manier hoe je zelf veranderd bent, door afscheid te nemen van het oude.

Het seizoen van de zomeryoga zit er alweer bijna op. En de beste manier om mezelf te uiten over deze periode is de weg van dankbaarheid. We hebben zoveel in de natuur gezeten met hele fijne en leuke mensen.

In de yoga wordt er ook wel eens gesproken over de geest en de natuur. Wat door sommigen kort door de bocht weleens wordt gezien als orde (beheerst) vs. chaos (grillig) en dat je vooral je geestesbewustzijn moet ontwikkelen om boven de natuur uit te stijgen. In het dagelijks leven lijken mensen tegenwoordig ook liever vanaf een afstand dingen mee te maken en te controleren. Alsof iets aan den lijve ervaren te spannend is. Kijk maar eens naar social media of datingsites, vanachter het computerscherm kun je van alles zeggen, zonder dat je direct geraakt kunt worden.

Maar wat ik heb geleerd in deze weken is dat de natuur vol verrassingen zit en dat haar onverwachte streken ons op een aangename manier een ervaring vanuit een geheel andere invalshoek doen beleven. Om zo ons te inspireren, opnieuw te laten verwonderen en een gevoel van vrijheid geeft.

Wat dacht je van :
-Een libelle die op je vinger komt zitten terwijl je uitleg doet over een yogahouding
-Een kat die een yogi tijdens een yinhouding een kopje komt geven.
- Geinspireerd te worden door de bewegingen van een naaktslak, die blijkbaar uit 1 grote spier bestaat.
-Een deken van witte wolken die alle yogi's als het ware toedekt tijdens de eindontspanning.
-Of een wolk in de vorm van een vraagteken, terwijl je tijdens een eindontspanning  mensen de vraag meegeeft" wie ben ik vandaag?"
-Een schildpad die na de eindontspanning onze yogamatten komt uitproberen.
- en donder en bliksem terwijl je in een heldenhouding moedig staat te zijn.

Al deze ervaringen hebben een plotselinge emotie opgeroepen bij mij. Zoals verbazing, ontroering, tederheid, vriendelijkheid, humor en ontzag. Het onverwachte karakter van de ervaringen bracht me helemaal in het moment. Zonder je erop voor te bereiden te leven met het leven om je heen en daardoor ontroerd worden. Is dat niet prachtig? Zouden onze voorouers in de oertijd ook zo vol zijn geweest van al die natuurverschijnselen? toen mensen nog niet wegdoken achter televisieschermen, computers en mobieltjes.

De natuur laat me genieten van onvoorspelbaarheid en geeft tegelijkertijd de stabiliteit van met de voeten in de aarde te staan. Ik ben daar zo dankbaar voor en ook dat ik dit met vele mensen heb kunnen ervaren. Waardoor er weer vele mooie gesprekken hebben plaats gevonden. Het geeft me een gevoel van verbondenheid en ook in contact te zijn met mijn eigen natuur.

Weliswaar vanachter een computer schrijvend wil ik de natuur bedanken voor haar rijkelijke giften deze zomer en alle mensen met wie ik deze weken en komende week mijn laatste week zomeryoga heb kunnen beleven. Bedankt!

Op een warme dag besluit ik de volgende dag de yogales in de buitenlucht te doen. Er zou die dag een storm komen rond 13.00 uur. Dan zou de les al afgelopen zijn en iedereen weer veilig thuis.

Op de dag zelf word die verwachte bliksem en donder al wat eerder verwacht, maar nog steeds zou het goed te halen zijn. Er waait al een stevige wind, heel anders dan het broeierige weer dat ik verwacht had.

Iedereen is gekomen en als we naar de lucht kijken weten we dat we deze les wel op tijd moeten stoppen. We gaan er alsnog voor. En we krijgen een heel spektakel van de natuur te zien. De wind stuwt de wolken voort. Licht en donker maken een mooi schouwspel op het landschap met hier en daar een bliksemschits. Als we op onze buik liggen horen we het gerommel van de donder, alsof het de maag van de aarde zelf is die borrelt. Vogels laten zich duidelijk horen, alsof ook zij onder de indruk zijn. En het gras kriebelt half vochtig tussen mn voeten. Gras is zo mooi groen, als daar wat regen overheen is geweest. In een sleeping swan zie ik de bloemetjes zo net boven het veld uitsteken, madeliefjes.
Bij de eindontspanning kijk ik naar de lucht en een moment denk ik: " Wat zou het mooi zijn om nu zo een regendruppel te zien vallen." Ik weet niet waarom ik het dacht, maar het gebeurde ook en omdat het snel toenam, hebben we de les daar geeindigt en de spullen opgepakt.

In dit stuk lees je al dat ik ( en misschien herken je het bij jezelf ook wel) veilige en rustige omstandigheden wilde creeren voor de yogales en dat tegen mijn verwachtingen in de wind en regen al eerder oprukte en je zou kunnen zeggen onze yogales verstoorde. Maar was dat ook zo?

Toen ik in de ogen van de medeyogi's keek zag ik juist iets fibrerends, levendigs, vrolijks zelfs. Om eerlijk te zijn voelde ik dat bij mezelf ook. Alsof de natuur ons uitgenodid had om te komen spelen en een groot blik aan zintuigelijke ervaringen had open getrokken. Wat een prettige zonnige yogales had kunnen zijn, werd een onstuimige belevenis, die me waarschijnlijk de rest van de dag nog een innerlijke lading energie zal geven.

Doorweekt kwam ik thuis om 10 minuten later te zien dat de zon alweer scheen.